Łysa śpiewaczka Eugène Ionesco uważana jest za jedną z najważniejszych sztuk teatru absurdu. Na ile sztuka, której pierwsza premiera miała miejsce prawie 60 lat temu, może być aktualna dzisiaj, gdy absurd i groteska w teatrze nie są czymś nowym?

Wystawiając sztukę Ionesco, Teatr zwrócił uwagę na miałkość naszej codziennej komunikacji. Coraz częściej rozmawiamy z drugą osobą jedynie wypowiadając zdania, za którymi nie kryje się nic więcej. W natłoku słów stajemy się coraz bardziej samotni. Czy w dobie przesytu niejednokrotnie sztucznymi formami komunikacji możemy jeszcze zachować siebie i dojrzeć drugiego człowieka?

W przedstawionej inscenizacji reżyser i aktorzy zastanawiają się także nad rolą i oczekiwaniami widza we współczesnym teatrze (lub widza jako odbiorcy jakiegokolwiek tworu kultury). Co stanie się, jeśli zerwiemy lub rozbudujemy do wyolbrzymionych rozmiarów wszystkie aktualne trendy i stosowane w danym medium techniki? Co może przynieść przeciwstawienie się, podobnie jak niegdyś Ionesco, temu, co widz chce zobaczyć? Niechęć, znudzenie, a może zaciekawienie czymś innym? Czymś, co, mimo pozornego braku sensu, być może ma za zadanie przekazać pewne prawdy o nas samych…?